Ένας από τους λόγους που οι κυβερνώντες στη Δύση δυσκολεύονται να κατανοήσουν τον καθημερινό πολίτη είναι η προσήλωσή τους στην ιδεολογία της αριστείας. Αυτή η ιδεολογία παραμένει συχνά εκτός δημοσίου διαλόγου, ένα γεγονός που ενισχύει την αποξένωση μεταξύ των ελίτ και της κοινωνίας.
Σήμερα, η αριστεία γιορτάζεται ως η προβολή της ιστορίας των νικητών, προβάλλοντάς τους ως υποδείγματα επιτυχίας. Υποστηρίζεται ότι χωρίς την αριστεία, η ανθρωπότητα θα είχε υποστεί στασιμότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, το κριτήριο της επιτυχίας γίνεται πρωταρχικό, στην οποία η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας απαιτεί διαρκή βελτίωση και αποδοχή της ορθότητας του καλύτερου. Οι «καλύτεροι» γίνονται τα πρότυπα ευτυχίας και καλούνται να αποδεικνύουν συνεχώς την αξία τους.
Δυστυχώς, αυτή η λατρεία της αριστείας συμβάλλει στη φυσικοποίηση του οικονομικού ανταγωνισμού, παρακάμπτοντας τα κοινωνικά ζητήματα που απαιτούνται για μια «επιτυχημένη» ζωή. Έτσι, μέσω μιας εξελιξιοκρατικής φιλτραρίσματος, προσδίδει υπεραξία στην έννοια της αριστείας. Οι άνθρωποι που δεν τα κατάφεραν τοποθετούνται στην κατηγορία των «ηττημένων», αναγκασμένοι να αποδεχτούν τη μοίρα τους και να θαυμάσουν τους άριστους, οι οποίοι συχνά επικρατούν στα μέσα ενημέρωσης και στη δημόσια σφαίρα.
Οι θεωρίες γύρω από την αριστεία αναπαράγονται συνεχώς, επιβάλλοντας την ανάγκη για αδιάκοπη αναγνώριση της επιτυχίας. Αυτό δημιουργεί έναν κύκλο που συνεχώς αναπαράγεται και δεν επιτρέπει τη νηφαλιότητα ή την αμφισβήτηση. Τελικά, η ελίτ, που χαρακτηρίζεται από την αριστεία, σπάνια αναστοχάζεται την αξία και το νόημα αυτού του διαρκούς αγώνα. Μέχρι να σταματήσουμε και να αναρωτηθούμε αν αυτή η κούρσα αξίζει τον κόπο, το σύστημα θα συνεχίσει να ενισχύει την ιεραρχία των αξιών της αριστείας.
Πηγή: naftemporiki.gr
