Από τις 30 Σεπτεμβρίου, το ελληνικό κράτος θα εφαρμόσει τη «συνθηκολόγηση» με τους καταπατητές δημοσίων εκτάσεων, οι οποίοι θα αποκτούν τίτλους κυριότητας για εκτάσεις που έχουν καταπατήσει στο παρελθόν, πληρώνοντας μόνο ένα μικρό τίμημα. Σε αυτή τη διαδικασία, οι καταπατητές θα παραδώσουν έως και το 20% της αντικειμενικής αξίας των εκτάσεων που έχουν “απαλλοτριώσει” και θα γίνουν νόμιμοι κάτοχοι.
Ανακύπτει ένα ερώτημα που αφορά πολλούς: Γιατί δεν ακολούθησε και κάποιος άλλος τη μέθοδο αυτή, ώστε να αποκτήσει και αυτός μια δημόσια έκταση; Είναι γνωστό ότι το ελληνικό κράτος παρουσιάζει μια “πατρική στοργικότητα” προς τους πολίτες του, αποδεχόμενο τελικά τις παλινωδίες τους με την πάροδο του χρόνου.
Η ιστορία δεν σταματά εδώ. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση των αυθαιρέτων. Οι πολίτες μπορούν να χτίζουν αυθαίρετα και αργότερα να τα νομιμοποιούν έναντι αμοιβής, καθώς και τη δόμηση εκτός σχεδίου, η οποία δεν επιτρέπεται επίσημα, αλλά όσοι παραβιάσουν τον κανονισμό δεν αντιμετωπίζουν συνέπειες εφόσον καταβάλουν ένα αντίτιμο.
Παρόμοια είναι και η κατάσταση με την καθυστέρηση πληρωμών φόρων. Η ΑΑΔΕ διατηρεί ληξιπρόθεσμα χρέη που ξεπερνούν τα 107 δισεκατομμύρια ευρώ, με πάνω από 26 δισεκατομμύρια να θεωρούνται ανεπίδεκτα είσπραξης. Από τα υπόλοιπα, οι προοπτικές είσπραξης είναι περιορισμένες, και ο κρατικός προϋπολογισμός είναι αυτός που υφίσταται τις συνέπειες, ενώ οι οφειλέτες που δεν πληρώνουν συχνά ξεφεύγουν από τις συνέπειες.
Σχετικά με την αντίκρουση αυτών των εσωτερικών αδυναμιών, ακούστηκε κάτι από τη ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό ή τους υπουργούς; Όχι. Η κατάσταση αυτή δεν φαίνεται να αλλάξει και στο μέλλον, καθώς η εν λόγω πολιτική πρακτική που ακολουθείται στην Ελλάδα υποδεικνύει μια προτίμηση για την αναβολή των προβλημάτων για τις επόμενες γενιές.
Η εικόνα αυτή δημιουργεί ένα σοβαρό προβληματισμό για την κοινωνία και για τον τρόπο που το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται ζητήματα δικαιοσύνης και συνυπευθυνότητας.
Πηγή: newsbomb.gr
