Σαράντα επτά χρόνια μετά την αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στο Drugstore Publicis στο Παρίσι, η τρίτη δίκη του Ιλιτς Ραμίρες Σάντσες, του γνωστού ως “Κάρλος το Τσακάλι“, που έχει καταδικασθεί δύο φορές σε ισόβια κάθειρξη για την επίθεση αυτή, άρχισε σήμερα στο Ειδικό Κακουργοδικείο της γαλλικής πρωτεύουσας.
Ήταν τον Νοέμβριο του 2019 όταν το Εφετείο διέταξε αυτή τη νέα δίκη η οποία θα διαρκέσει τρεις ημέρες και θα αφορά μόνο το μέγεθος της ποινής, αφού η ενοχή του κατηγορουμένου έχει κριθεί οριστικά από την γαλλική δικαιοσύνη.
Ο “Κάρλος το Τσακάλι” κάθησε στο εδώλιο χαμογελαστός, χαιρετώντας τα γνώριμα πρόσωπα που έβλεπε γύρω του.
Καταδικάσθηκε τον Μάρτιο 2017 σε ισόβια κάθειρξη για την επίθεση με χειροβομβίδα στο κατάστημα Drugstore Publicis του Παρισιού. Η ποινή του επικυρώθηκε έναν χρόνο αργότερα σε δεύτερο βαθμό.
Η επίθεση του Drugstore Publicis, με 2 νεκρούς και 34 τραυματίες, πραγματοποιήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1974 στο Παρίσι στις 17.10, χειροβομβίδα ρίχτηκε από το εστιατόριο που βρισκόταν στον ημιώροφο στο εμπορικό κατάστημα στο ισόγειο, στην γωνία των οδών Σεν Ζερμέν και Ρεν.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η επίθεση είχε ως στόχο την επιτάχυνση της απελευθέρωσης του Ιάπωνα που είχε συλληφθεί στο αεροδρόμιο του Ορλί και ανήκε στον Ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό και προσκείμενο στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (FPLP). Ο Κάρλος είχε την διοίκηση της πτέρυγας Εξωτερικών Επιχειρήσεων του FPLP και δραστηριοποιήθηκε στην Ευρώπη.
Ο βίος και η πολιτεία του “Τσακαλιού”
Ο Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσες γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του, δικηγόρος στο επάγγελμα και ένθερμος μαρξιστής, επέμενε το αγόρι να μην πάρει χριστιανικό όνομα και να το ονομάσει Ίλιτς, προς τιμήν του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν. Τα δυο μικρά του αδέρφια μάλιστα βαφτίστηκαν Λένιν και Βλαντιμίρ, αντίστοιχα, ολοκληρώνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο, τον φόρο τιμής στον σοβιετικό ηγέτη, αναφέρει η wikipedia.
Οι μαρξιστικές πεποιθήσεις του πατέρα του ώθησαν τον Ίλιτς να προσχωρήσει στη νεολαία του κομμουνιστικού κόμματος της Βενεζουέλας ήδη από το 1959. Οι γονείς του ωστόσο χώρισαν το 1966 και η μητέρα πήρε τα παιδιά μαζί της στο Λονδίνο. Εκεί ο Ίλιτς πήγε στο κολλέγιο Στάφορντ Χάους του Κένσιγκτον και έπειτα μπήκε στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου.
Το 1968 με την καθοδήγηση του πατέρα του πήγε στη Μόσχα και μπήκε στο Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα. Δύο χρόνια αργότερα ωστόσο, ο Ίλιτς αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο.
Εξτρεμιστική δράση
Το 1973 ο Κάρλος ξεκινούσε τη διαβόητη τρομοκρατική του δράση, πάντα για λογαριασμό της PFLP: στο στόχαστρο τίθενται ισραηλινών συμφερόντων επιχειρήσεις και μεμονωμένα άτομα, αλλά και όποιοι φέρονται να έχουν σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ. Ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη για βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα Χαποαλίμ του Λονδίνου, αλλά και για παγιδεύσεις με εκρηκτικά σε οχήματα έξω από τρεις γαλλικές εφημερίδες, τις οποίες κατηγορούσε η PFLP για μονομέρεια στην κάλυψη θεμάτων που αφορούσαν στη δράση του Ισραήλ.
Ήταν στη Βηρυτό που θα συμμετάσχει στον σχεδιασμό του πλέον διαβόητου τρομοκρατικού του χτυπήματος, την κατάληψη του στρατηγείου του ΟΠΕΚ (Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών) στη Βιέννη κατά τη διάρκεια συνεδρίου του οργανισμού στις 21 Δεκεμβρίου 1975, και οδηγεί την ομάδα του στη διάσκεψη των υπουργών του ΟΠΕΚ, πιάνοντας 60 ομήρους και σκοτώνοντας άλλους 3, με το φαινομενικό αίτημα του Κάρλος να είναι η μετάδοση ανακοινωθέντος για τον παλαιστινιακό αγώνα από τα αυστριακά ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας, με συχνότητα ανά δύο ώρες.
Οι αυστριακές Αρχές συμμορφώνονται, για να αποφύγουν την εκτέλεση των ομήρων, ενώ την επόμενη μέρα παρέχουν στα μέλη της PFLP και τους ομήρους αεροπλάνο, με το οποίο και καταφεύγουν στο Αλγέρι: εκεί απελευθερώνουν τους ομήρους και δίνεται άσυλο στους περισσότερους τρομοκράτες.
Ο Κάρλος, στη σκιά του χτυπήματος του 1975, αποφασίζει να εγκατασταθεί στο Άντεν, όπου συστήνει τη δική του τρομοκρατική συμμορία: την αποκαλεί Οργάνωση Ένοπλου Αγώνα και στρατολογεί Σύριους, Λιβανέζους και Γερμανούς ως μέλη. Ταυτόχρονα, δικτυώνεται με την ανατολικογερμανική Στάζι, με τη μυστική αστυνομία να του παρέχει καταφύγιο στο Ανατολικό Βερολίνο.
Τον Φεβρουάριο του 1981 χτυπά τα γραφεία του Radio Free Europe στο Μόναχο, με μια σειρά ακόμα από τυφλά χτυπήματα να αποδίδονται στην εγκληματική του οργάνωση. Και βέβαια όταν στις 16 Φεβρουαρίου 1982 θα συλληφθούν δύο μέλη του Ένοπλου Αγώνα στο Παρίσι, ο Μπρούνο Μπρεγκέ και η γυναίκα του Κάρλος, Μαγκνταλένα Κοπ, ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων θα συγκλόνιζε τη Γαλλία ως αντίποινα: βομβιστικό χτύπημα σε γαλλικό τρένο στις 19 Μαρτίου 1982 (5 νεκροί, 77 τραυματίες), παγιδευμένο αυτοκίνητο στην αραβική εφημερίδα του Παρισιού Al Watan Al Arabi στις 22 Απριλίου 1982 (1 νεκρός, 63 τραυματίες), βόμβα στον σταθμό της Μασσαλίας στις 31 Δεκεμβρίου 1983 (2 νεκροί, 33 τραυματίες) και χτύπημα σε γαλλικό τρένο την ίδια μέρα, που θα άφηνε 3 νεκρούς και 12 τραυματίες.
Ο Κάρλος αναλαμβάνει την ευθύνη για τα χτυπήματα, την ίδια στιγμή που εργοδότες του είναι πλέον, πέρα από τη Στάζι, η σοβιετική KGB, η ρουμανική Υπηρεσία Πληροφοριών, αλλά και κυβερνήσεις ισλαμικών κρατών, με τον ίδιο να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε αυτονομιστικά κινήματα και οργανώσεις του πλανήτη, ακόμα και στην PFLP που τον είχε εκδιώξει.
Πηγή: patrastimes.gr
