Ο Κώστας Μπακογιάννης, 97 ετών, θυμάται με ζωντάνια την πρώτη μέρα του πολέμου, τη 28η Οκτωβρίου 1940, και τον βομβαρδισμό της Πάτρας από τους Ιταλούς. Όταν ήταν μόλις 13 χρονών, βίωσε τον τρόμο των βόμβων που έπεφταν, με τον κόσμο να τρέχει να σωθεί και την αγωνία να είναι διάχυτη. Μοιράστηκε τις αναμνήσεις του με το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, περιγράφοντας τις προσωπικές του δυσκολίες καθώς πουλούσε εφημερίδες από το πρωί μέχρι το βράδυ, κινδυνεύοντας πολλές φορές.
“Εκείνη την Δευτέρα”, λέει ο κ. Μπακογιάννης, “άκουσα τις σειρήνες να ήχούν στις 9:25 το πρωί και ήμουν ήδη στη δουλειά μου, στο κατάστημα του Αλεξάκη, όπου εργαζόμουν από το 1939. Ο ιδιοκτήτης των σχολικών ειδών είχε πάει να πάρει λεωφορείο και δεν υπήρχε η δυνατότητα να σωθεί, καθώς οι βόμβες χτύπησαν λίγα λεπτά αργότερα την οδό Γούναρη”.
“Από τη γειτονιά μας”, συνεχίζει, “ένας ηλικιωμένος και η σύζυγός του σκοτώθηκαν ενώ παρακολουθούσαν τον βομβαρδισμό από το μπαλκόνι τους. Οι πιλότοι των ιταλικών αεροσκαφών νόμισαν ότι οι νεραντζιές στην οδό Τριών Ναυάρχων ήταν στρατεύματα και τις βομβάρδισαν”.
Μέσω αυτής της φρίκης, ο Κώστας και η οικογένειά του αποφάσισαν να απομακρυνθούν, καταφεύγοντας σε ένα μικρό σπιτάκι του θείου του στην Κρήνη. “Στο δρόμο για εκεί, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο που προσπαθούσε να βρει καταφύγιο”, θυμάται. Εγκαταστάθηκαν στη νέα τοποθεσία, αλλά οι συνθήκες ήταν δύσκολες και η πείνα έκανε την εμφάνισή της.
Μετά από μια εβδομάδα, επέστρεψαν στην Πάτρα, καθώς άρχισαν να οργανώνονται συσσίτια. Ο Κώστας άρχισε να πουλάει εφημερίδες, μια απόφαση που άλλαξε τη ζωή του. Ξυπνούσε πριν τα ξημερώματα για να προμηθευτεί τις εφημερίδες και να τις πουλήσει ακόμη και εν μέσω βομβαρδισμών. “Έπρεπε να βρω καταφύγιο κάθε φορά που ηχούσαν οι σειρήνες”, περιγράφει.
“Η κατάσταση στην Πάτρα ήταν δραματική. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή βυθίστηκε ένα καΐκι στο λιμάνι που μετέφερε αλεύρι και ο κόσμος έσπευσε να διεκδικήσει λίγο ψωμί για να επιβιώσει”, μοιράζεται ο κ. Μπακογιάννης, αναδεικνύοντας την απελπισία της εποχής.
Καθόλη τη διάρκεια εκείνων των ημερών, μαρτυρεί τις φρικαλεότητες και τις σφοδρές επιθέσεις που υπέστη η πόλη. Τελικά, το 1941, καθώς οι Γερμανοί και οι Ιταλοί καταλαμβάνουν την Πάτρα, σταμάτησε να πουλάει εφημερίδες και επέστρεψε στην επιχείρηση του Αλεξάκη, που βρισκόταν στην περιοχή των Συνόρων. “Η ζωή στην κατοχή ήταν γεμάτη δυσκολίες και ταλαιπωρίες, αλλά όλοι προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε”, καταλήγει.
Πηγή: naftemporiki.gr
