Η πλατεία ήταν γεμάτη, καθώς πλήθος κόσμου παρακολούθησε τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι ερμήνευσαν κομμάτια του Διονύση Σαββόπουλου. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, ακούστηκε η φωνή του καλλιτέχνη να τραγουδά ένα από τα αγαπημένα του ρεφρέν: «Μην μιλάς άλλο για αγάπη, η αγάπη είναι παντού». Σε μια ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς, ο καλλιτέχνης, φορώντας το Αργυρό Μετάλλιο που του απονεμήθηκε από τον δήμαρχο Στέλιο Αγγελούδη, μοιράστηκε με το κοινό ιστορίες που συνδέουν τον ίδιο με τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που τον γαλούχησε.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, με το γνωστό του χιούμορ, αναφέρθηκε στους γονείς του που δεν βρίσκονται πια εν ζωή και την ανησυχία τους για το μέλλον του. «Λυπάμαι πάρα πολύ που δεν βρίσκονται εν ζωή ο μπαμπάς μου και η μαμά μου, που τους έτρωγε η ανησυχία όσο ήμουν νέος “τι θα γίνει αυτό το παιδί;” Να! Προόδευσα! Με αναγνωρίζει η γενέθλια πόλη μου», τόνισε συγκινημένος.
Ο δήμαρχος, απευθυνόμενος στον Διονύση, επεσήμανε τη σπουδαία του προσφορά στην ελληνική τέχνη, λέγοντας ότι η συμβολή του στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας της Θεσσαλονίκης είναι αναμφισβήτητη. Η εκδήλωση άνοιξε με τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, Σπύρο Βούγια, να ανακοινώνει την ομόφωνη απόφαση του σώματος για την απονομή του μεταλλίου στον καλλιτέχνη.
Μοιράζοντας αναμνήσεις από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο Διονύσης αφηγήθηκε μια ιστορία από τη στιγμή που γεννήθηκε. Στην περίοδο του εμφυλίου, η οικογένειά του αναζητούσε όχημα για να τον πάνε στο μαιευτήριο. Η γιαγιά του κατάφερε από τύχη να τους οδηγήσει με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ. «Και με κρότους και καπνούς φτάσαμε στο μαιευτήριο, όπου γεννήθηκα άμα τη αφίξει», είπε χαρακτηριστικά, περιγράφοντας τη σκηνή με ζωντάνια.
Σε μια αναδρομή στην παιδική του ηλικία, ο Διονύσης θυμήθηκε τη γειτονιά του, τα αρχοντικά σπίτια και τις εικόνες που μεγάλωσαν την αγάπη του για τη Θεσσαλονίκη. Υπογράμμισε την κοσμοπολίτικη αίσθηση της πόλης εκείνης της εποχής και την πανσιόν που νοίκιαζαν, όπου ζούσε η οικογένειά του. «Ακόμη και στα πιο φθαρμένα σημεία, υπήρχε η αντανάκλαση ενός μεγαλείου που προϋπήρχε», είπε.
Η μνήμη του επεκτάθηκε και σε στιγμές όπως η υποστολή της σημαίας στο Λευκό Πύργο ή οι Κυριακάτικοι περίπατοι στην παλιά παραλία. Σημαντικές λεπτομέρειες του παρελθόντος του προσέφεραν μια πιο πλήρη εικόνα της ζωής του και της εποχής που τον διαμόρφωσε.
Όταν αναφέρθηκε στην απόφασή του να μετακομίσει στην Αθήνα το 1963, αποκάλυψε ότι η Θεσσαλονίκη δεν προσέφερε το περιβάλλον που επιθυμούσε για τη μουσική του καριέρα. Αφού εξέφρασε την εκτίμηση προς τους καλλιτέχνες και τους ποιητές που τον επηρεάσαν, κατέληξε λέγοντας: «Μαθητής αυτής της σχολής ήμουν και σε αυτή τη σχολή θέλω να ανήκω».
Με αφορμή την απονομή του Αργυρού Μεταλλίου, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης ανέφερε τη μοναδικότητα του Διονύση Σαββόπουλου και την καλλιτεχνική του πορεία, τονίζοντας την ανάγκη της κοινωνίας να αναγνωρίζει τέτοιες μορφές τέχνης στην ελληνική μουσική.
Πηγή: naftemporiki.gr
