Στη δεκαετία του 1920, το πετρέλαιο έπρεπε να ρέει και μάλιστα με κερδοφορία. Εάν κυβερνήσεις, νόμοι ή ακόμη και δικαιώματα εμπόδιζαν αυτή τη ροή, τότε έπρεπε να παρακαμφθούν. Οι μεγάλοι πλαστές της πετρελαιοβιομηχανίας βρήκαν έναν ιδανικό τρόπο να πετύχουν τις επιδιώξεις τους: διοργάνωσαν ένα ήσυχο Σαββατοκύριακο κυνηγιού, σκοποβολής και ψαρέματος σε ένα απομακρυσμένο κτήμα στη Σκωτία, όπου την ατμόσφαιρα συνόδευαν κρασί και ουίσκι, περνώντας απαρατήρητοι όσα συζητούσαν για τη δημιουργία ενός μυστικού καρτέλ που θα εδραίωνε τη δύναμή τους.
Επιπλέον, το 1927 οι πετρελαϊκοί γίγαντες ήταν πιο ισχυροί από τις κυβερνήσεις. Ωστόσο, οι πολιτικοί των μεγάλων δυνάμεων είχαν συνειδητοποιήσει τη σημασία του μαύρου χρυσού για τις χώρες τους. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Βρετανία και η Γαλλία είχαν διαμορφώσει στρατηγικούς σχεδιασμούς για την κατανομή των πετρελαιοφόρων εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η συνάντηση που άλλαξε τα δεδομένα πραγματοποιήθηκε το 1928 στο Κάστρο Achnacarry, όπου οι τέσσερις σημαντικότεροι παράγοντες της πετρελαιοβιομηχανίας, ο Σερ Τζον Κάντμαν από την Anglo-Persian Oil Company (μετέπειτα BP), ο Χένρι Ντίτερντινγκ της Shell, ο Γουίλιαμ Μέλον της Gulf Oil και ο Γουόλτερ Τιγκλ της Standard Oil, προγραμματίστηκαν να συναντηθούν. Ο Κάντμαν πλήρωσε 3.000 λίρες για τη μίσθωση του κάστρου, μιας κίνησης που θα οδηγούσε στη διευθέτηση συμφωνιών με καταλυτικές συνέπειες.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, οι επικεφαλής συνειδητοποίησαν ότι με τις προμήθειες αργού πετρελαίου να καταγράφουν ευάλωτες τάσεις, έπρεπε να βρουν λύσεις για τη μείωση του κόστους και την υιοθέτηση μιας δίκαιης κατανομής ποσοστώσεων. Συμφώνησαν να ρυθμίσουν την παραγωγή και τις τιμές, γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν παράνομο και ανήθικο, καθώς θα είχε αρνητικές επιπτώσεις για κυβερνήσεις και μικρότερους ανταγωνιστές.
Καθώς απολάμβαναν ένα πλουσιοπάροχο γεύμα με καπνιστό σολομό και ψητό ελάφι, έκλεισαν τη «συμφωνία κυρίων» τους. Επέλεξαν να μην υπογράψουν κανένα έγγραφο, διατηρώντας την προφορική συμφωνία κρυφή. Όταν αποσύρθηκαν στη βιβλιοθήκη του κάστρου για να καπνίσουν πούρα, είχαν ήδη συμφωνήσει σε όρους που θα μετέβαλλαν την παγκόσμια αγορά πετρελαίου για τις επόμενες δεκαετίες.
Εντός πέντε ετών, η τιμή του αργού πετρελαίου του Ανατολικού Τέξας θα είχε μειωθεί από 98 σε μόλις 10 σεντς το βαρέλι, οδηγώντας πολλές μικρότερες εταιρείες σε χρεοκοπία. Οι εναπομείναντες επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με αυστηρές ποσοστώσεις παραγωγής που παραμένουν σε ισχύ μέχρι σήμερα, γεγονός που αποτελεί ένα από τα πιο ανήθικα παραδείγματα εταιρικών πρακτικών στην ιστορία.
Πηγή: naftemporiki.gr
